Mamy 2 świadków, że małżeństwo Stefana i Marii zostało skonsumowane 🙂

Dzisiaj niedziela – zaczęło się leniwie. Ksiądz Daniel powiedział nam, że będzie odprawił mszę świętą o godzinie 12:00, więc nikt nie spieszył się ze wczesnym wstawaniem. Po mszy odbyła się sesja fotograficzna z dziećmi i małą Ritą – imienniczką mojej córki. Znowu poszliśmy do rodziny Marii i jak zwykle spędziliśmy dużo czasu na zabawie z dziećmi. Nie za bardzo jest o czym pisać: pożegnania, pakowanie i trochę gry na dobranoc. Jutro rano wstajemy i wyruszamy w kierunku parku Mikumi, bo pojutrze wybieramy się na safari.

To jeden z najważniejszych dni w życiu mojego brata. Mam nadzieję, że podzieli się na tym blogu swoimi wrażeniami.

Dzisiaj to już dzień prawdziwych przygotowań do wesela. Asia od rana walczy z tortem weselnym. Ja natomiast z blogiem, żeby pościągać, wybrać i pozmniejszać zdjęcia, poprawić błędy, wszystko poukładać. To jest naprawdę bardzo dużo roboty, A ciągle brakuje na to czasu. Niestety Asi wyszedł czekoladowy zakalec, ale stwierdziła, że Masaje wybaczą jej to, bo okazji do zjedzenia tortu nie mają tutaj zbyt wielu. Ester załatwiła dla nas fryzjerkę, która przyszła uczesać mnie i Asię na wesele. Każda fryzura zajęła dwie godziny. Najpierw plotła mnóstwo małych warkoczyków a potem łączyła je ze sobą tak, że wyszedł na głowie geometryczny wzór. Po skończonej pracy, zapytałyśmy ją, ile mamy zapłacić. kobieta skryła się w cieniu, bardzo była zażenowana i nie chciała odpowiedzieć. W końcu rzuciła chyba niewyobrażalną dla siebie kwotę 10 000 szylingów za każdą fryzurę co było równowartością około 15 zł. Była bardzo szczęśliwa, kiedy zgodziłyśmy się od razu na taką cenę. W międzyczasie przyjechali ksiądz Daniel i ksiądz Adrian z mamą i siostrą. Zrobiło się gwarno i wesoło. Przyszło też kilku Masajów, którzy dali Stefanowi lekcję masajskiego rytualnego tańca. Śmiechu było co niemiara, kiedy skakał razem z Masajami w tradycyjnym rytmie, który wyśpiewywali. Asia skończyła ciasto. Kiedy spytałam, jak jej wyszło powiedziała, żebym zajrzała do lodówki, bo nic go już nie jest w stanie uratować, no chyba, że wymyśli jakąś ciekawą dekorację. Zajrzałam, ciasto rzeczywiście wyglądało dziwnie. Myślę, że Masaje się nie zorientują, na pewno będzie smaczne. Maria opuściła dzisiaj całe towarzystwo i pojechała przed południem do Kairo do fryzjera. Oczywiście nie można było spodziewać się czegoś innego – wróciła bardzo późno czyli po godzinie 22:00. Fryzury nie pokazała, bo taki jest zwyczaj, że panna młoda odkrywa włosy dopiero w dzień ślubu idąc do ołtarza.

Za mną nieprzespana noc. Obudziłam się po 4:00 rano i nie mogłam już zasnąć. Około 6:00 usłyszałam odjeżdżający samochód. O 7:00, jak zwykle, poszłyśmy do kościoła. Mszę prowadził ksiądz Adrian. W przeciwieństwie do mszy odprawianej przez księdza Kazimierza ta była krótka, bez kazania i bez litanii. Stefana i Marii nie było. W planach mieli pojechać do Dodomy z księdzem Kazimierzem, który miał zabrać ze sobą kilkoro dzieci z chóru, żeby złożyć papiery na paszport w celu wyjazdu do Polski. Celem Stefana natomiast było udanie się do Urzędu Stanu Cywilnego, żeby uzyskać informacje na temat wymaganych dokumentów.

Czekał nas spokojny dzień, bez żadnych szczególnych planów. Prawie wszystkie nasze rozmowy kręciły się wokół Marii i Stefana. Co będzie dalej? Wypiłyśmy kawę. Poszłam do Godiego dać mu mój obiektyw manualny (specjalista od informatyki i spraw technicznych w parafii). Miał zajmować się fotografowaniem na ślubie.

Potem wybrałyśmy się na spacer po okolicy. Znalazłyśmy się na pastwiskach, gdzie wypasane są stada kóz i krów. Trawka tam była niziuteńka, po prawej i po lewej stronie znajdowały się pola kukurydzy i słoneczników zabezpieczone gałęziami (prowizoryczne ogrodzenia), żeby zwierzęta nie narobiły szkody. Pastwiska były na wzniesieniu, więc można było wzrokiem ogarnąć całą sawannę. W oddali rozciągały się pojedyncze wzgórza. Oczywiście napotkałyśmy pasterzy: jeden samotny bez zwierząt, drugi ze stadem kóz, a trzeci ze stadem krów. Stoi pasterz zadziwiony i uśmiechnięty, kiedy witamy go po masajsku “Papa supai” (dostałyśmy lekcję najważniejszych zwrotów od Rebeki). On odpowiada “Upa” i od razu próbuje nawiązać kontakt i z nami porozmawiać. Niestety, nasza znajomość masajskiego na tym się kończy. Więc zachowując twarz, mówimy jeszcze do widzenia po masajsku “Sere”, machamy sobie nawzajem na pożegnanie.

Nie wiem, czy ktoś z tego coś zrozumie, trochę zużyta kartka, ale to jest moja notatka z pierwszej lekcji masajskiego (STEFAN: wymieszanego z suahili).

W międzyczasie dotarła do nas wiadomość, że Maria maluje w Dodomie paznokcie. Zaskakująca informacja! Może ślub jednak będzie???

Kiedy wróciłyśmy, napisałam do Ester, żeby przyszła z Rebeką, zagrać z nami w jakąś grę, ponieważ wczoraj się na to umawiałyśmy. Nie czekałyśmy długo. Przyszła Ester, Rebeka i Pabaalo (najstarsza siostra Marii). Ciekawostką jest to, że żadna z sióstr nie wie, w jakim wieku jest ich najstarsza siostra. Miło spędziłyśmy razem czas, pijąc wodę i grając w “Ciapki”. Raz na jakiś czas ktoś wpadał zobaczyć, co robimy.

A to Masajka prowadząca chór, innym razem siostra Marii od innej matki Magdalena. Jest prawie identyczna jak Maria, z tego wynika, że obie są bardzo podobne do swojego ojca. W pierwszym momencie, myślałam, że to Maria i chciałam zapytać, na jaki kolor pomalowała sobie paznokcie w stolicy. Dwie inne rodzone siostry Marii, które też wyglądają jak bliźniaczki to Pabaalo i Mahoo (STEFAN: tylko jedna jest wysoka, a druga niska 😀 ). Młodsza siostra Marii, Hawa, jest do niej podobna, ale już nie tak bardzo, jak Magdalena. Starsza siostra Marii, Rebeka, jest bardziej wymieszana genetycznie. Jednej siostry Marii o imieniu Somoine nie poznaliśmy jeszcze, bo mieszka daleko, inna siostra Marii nie żyje (STEFAN: Eliza). Najmłodsza siostra Marii, Ester, jest od nich wszystkich zupełnie inna. Rebeka śmiała się, gdy Asia zapytała, do kogo Ester jest podobna. Widocznie wszystkie siostry dziwią się, skąd się wzięła taka mała Masajka. Ester jest wzrostem gdzieś pomiędzy mną a Asią. (STEFAN: śmieją się, ale wiedzą, że to po babci, po której ma wzrost i urodę)

Po trzech rozdaniach przerwałyśmy grę, żeby ugotować i zjeść obiad. Z Asią wymyśliłyśmy, że zrobimy pierogi, żeby było trochę inaczej niż codziennie (ryż, ryż, ryż…). Tutaj przelicznik ryżu na obiad to 1 kilogram na 4 osoby. Jeny – gospodyni na parafii – została zwolniona z przygotowywania obiadu w dniu dzisiejszym. Ksiądz Adrian powiedział jej, że my dzisiaj gotujemy. Jeny nie odpoczywała. Wystawiła przed dom olbrzymią balię z wodą i robiła ręczne pranie. Potem umyła wszystkie podłogi. My z Asią zabrałyśmy się tak późno za robienie obiadu, że zjadłyśmy go na kolację. Niestety, Jeny nie wiedziała, że nie musi jej robić, więc przeszkadzałyśmy sobie wzajemnie w kuchni, zabierając jej garnki, zajmując palniki i termos, w którym zawsze wystawia jedzenie (bo do końca nie wiadomo, o której wszyscy zbiorą się do stołu). Z Jeny trudno się dogadać, bo nie mówi po angielsku, a my nie mówimy w suahili. Więc Jeny robiła swoje – gotowała oczywiście ryż dla wszystkich 🙂

Po kolacji przyszły do nas Rebeka i Ester z zamiarem dalszej gry. Przyniosły nam zrobione przez siebie z koralików typowe masajskie bransoletki. W trakcie, kiedy grałyśmy wrócili z Dodomy: ksiądz, Stefan i Maria.

Jednak ślub się odbędzie!!! W Urzędzie Stanu Cywilnego wystarczy przedłożyć dokumenty wystawione przez katolickiego księdza. Zgoda ojca musiała być dołączona do wniosku składanego przez internet w innych sytuacjach, niż ślub w kościele katolickim. Trudno im w tym wszystkim było się połapać. Dobrze, że pojechali do źródła zasięgnąć informacji.

Tej nocy spało się wyśmienicie!

W pewnym momencie ktoś mnie budzi. Stoi przede mną kompletnie ubrana i gotowa do wyjścia Maria. Patrzę na zegarek, wskazuje godzinę 6:30. O nieeeee! Zmiana planów. Ponieważ Aśka zajęła łazienkę leżę jeszcze przez chwilę. Ale coś za długo tam siedzi. Nie zdążę się wyszykować na mszę. Wołam do niej przed drzwiami do łazienki, żeby już wychodziła i nagle… z góry piętrowego łóżka, gdzie Aśka spała nade mną, dochodzi zaspany głoś. Świadczy o tym, że wcale nie ma Aśki w łazience, i że nie wie co się dzieje. Z ulgą wskakuję do łóżka i mówię Marii, żeby zrobiła to samo, bo bidulka nie wiedziała przecież nic, gdyż wcześniejsze plany zmienialiśmy w języku polskim. A potem: prywatna msza, komunia święta pod dwoma postaciami, śniadanie, spacer po terenie seminarium, oglądanie kurek, świnek, ogrodu, wejście na dach w celu podziwiania okolicy, pożegnanie za gościnę i wyjazd z Morogoro w dalszą drogę, coraz bliżej celu. Po drodze, w ostatniej niewielkiej mieścinie o nazwie Gairo odwiedziliśmy Nengai (córeczkę Marii), która chodzi tam do szkoły, a opiekuje się nią jakaś znajoma Marii. Ojej, ale tamtejsze dzieciaki miały radości, widząc takich gości. Mogłabym się założyć, że pierwszy raz widzieli tylu białych w jednym miejscu na żywo 🙂

Tym razem asfalt dawno się skończył, a my jechaliśmy i jechaliśmy coraz gorszą drogą. Zupełnie nieprzejezdna po wielkim deszczu, przelewają się przez nią wtedy rwące rzeki, a mostków brak. Pytałam Marii, co wtedy? A ona na to, że nic. Po prostu się nie jeździ i czeka, aż wyschnie. Dookoła rozciągały się stepy, pasterze zaganiali kozy i krowy w promieniach zachodzącego za horyzontem słońca.

Z sześcioma walizami, z bagażem podręcznym i osobistym potoczyliśmy się do samochodu terenowego. Jakież było nasze zdziwienie, kiedy kierowca otworzył bagażnik, a w nim: duże, pełne czegoś kartony (STEFAN: duża butla gazowa z palnikiem), olbrzymia torba i plastikowe wiadra. Kierowca wsadził jedną walizkę i więcej miejsca nie było. Zaczęło się wypakowywanie. Uratowało nas miejsce na dachu  i liny do mocowania.
W Dar es Salaam mimo, że to olbrzymie miasto, od razu wyczuwało się ducha Afryki. Pełno straganików wzdłuż głównej ulicy z lotniska, mnóstwo ludzi w większości młodych, pięknie ubrane kobiety. Na każdych światłach obskakiwali nas sprzedawcy pukając w szyby samochodu z nadzieją, że coś nam sprzedadzą. Rozpoczęła się akcja: pieniądz. W wielkim centrum handlowym szukamy banku. W banku ciasno, mnóstwo ludzi przy każdym okienku i tłumek czekających na krzesełkach petentów. Trochę postaliśmy.
– Nie, tu za ciasno. Idziemy w inne miejsce. Naprzeciwko jest kantor. Mało ludzi w kolejce i trzy okienka 🙂
Hmmm… Chyba nikt w Europie nie wie, jak długo można obsługiwać jedną osobę? Stanie, stanie i stanie…. a kolejka się nie przesuwa. Obsługa to nic innego, jak leniwce z bajki Zwierzogród. Jednak w każdej bajce jest ziarno prawdy 😉
W końcu, kiedy udało nam się wymienić dolary, udaliśmy się do knajpy na obiad (STEFAN: sam ich zaprowadziłem, bo już tam kiedyś jadłem :] ). Pyszna grillowana ryba, sosy z mięsem wieprzowym i wołowym… Wszystko smaczne, tylko zaskoczyła nas ilość ryżu. Mogłyśmy z Asią zamówić jedną miskę na nas dwie i jeszcze by zostało. Na deser: gęste smoothie z mango lub z awokado. Pycha! Najedzeni i w drogę! Jedziemy… światła…zatrzymujemy się i jak spod ziemi przed naszym oknem wyrasta sympatyczny sprzedawca, machający najpierw kierowcy, a potem mnie i Asi wycieraczkami przed nosem. My pomachałyśmy głowami odmawiając. Siedzimy, czekamy na zielone światło. Za chwilę gość od wycieraczek pojawia znowu. Tym razem z rąk zwisają mu wielkie maczety. Na ten widok w tym samym momencie wybuchnęłyśmy śmiechem. Generalnie Tanzania to świat młodych ludzi. Ojciec Daniel, do którego pojechaliśmy (dom formacyjny Zmartwychwstańców w Morogoro), mówił, że w ciągu 25 lat przyrost naturalny wzrósł dwukrotnie. Z ponad 30 milionów w 2000 roku zrobiło się ponad 60 milionów obecnie. Po mieście jeździ bardzo dużo młodzieży na skuterach. Ale nie siedzą na nich 2 osoby, najczęściej 4, a nawet 5. Nie mogliśmy doczekać się, kiedy wyjedziemy z zatłoczonego miasta, ale miasto się nie kończyło. Cały czas jechaliśmy w korku. Po jednej i po drugiej stronie ulicy mijaliśmy domy, handlujących ludzi, najróżniejszego rodzaju sklepy. Zastanawialiśmy się, czy dojedziemy do terenu, gdzie będą jakieś pola i w końcu nie będzie ludzi. Korek się nie kończył. Wyobraźcie sobie, że była to jedyna droga prowadząca od portu do granicy z Rwandą, Burundi, Malawi i Zambią. Droga międzynarodowa szerokości 1 pasa w każdą stronę. Koszmar!!!! Przed nami tiry, za nami tiry, wszędzie tiry. Wyminiesz jednego, a za nim następny. Nasz kierowca Mateo nie patyczkował się, wyprzedzał na trzeciego. Najczęściej jechaliśmy na czołówkę. Mateo w ostatniej chwili znajdował miejsce i chował się przed jadącym na wprost nas tirem. No a ja siedziałam na środku bez pasów 🙁 Prawie całą drogę miałam zamknięte oczy. W końcu zjechaliśmy z asfaltu na drogę 10 razy gorszą niż w przeszłości w Grotowie. No i około 22 dojechaliśmy do domu formacyjnego, gdzie czekał na nas ksiądz Daniel. Po rozpakowaniu zapadła decyzja, żeby pojechać do bardziej centralnej części Morogoro na dyskotekę 🙂 Fajne to było. Trzeba się było mocno przeciskać między ludźmi stojącymi na zewnątrz, żeby się dostać do środka (STEFAN: Martwiłem się tylko, żebyśmy nie spotkali Daniela podopiecznych, bo oni mnie na te imprezy zabierali, jak tam pierwszy raz byłem, a oficjalnie im nie wolno 😀 ). Szliśmy wężykiem za księdzem Danielem do korytarza, gdzie był kibelek, bo tylko tam można było coś głośno powiedzieć, żeby druga osoba usłyszała. Hałas był nie do wytrzymania! Tam szybko podjęliśmy jednogłośną decyzję, że jedziemy w inne miejsce, gdzie będzie mniejszy hałas. Podjechaliśmy pod kolejną dyskotekę, gdzie podobno zawsze było miejsce. A tutaj niespodzianka – olbrzymia kolejka przed wejściem do lokalu. Szybko stamtąd uciekliśmy. Ksiądz Daniel w końcu wydedukował, że te tłumy są wszędzie z powodu tanzańskiego święta państwowego (STEFAN: zjednoczenie Tanganiki i Zanzibaru). Ksiądz miał jeszcze inne rozwiązanie, zawiózł nas na obrzeża Morogoro (STEFAN: a właśnie, że nie obrzeża, tylko prawie centrum 😀 koło dworca autobusowego) do przestronnego lokalu ze stolikami na zewnątrz. DJ puszczał muzykę, ale prawie nikogo tam nie było. Usiedliśmy, zamówiliśmy tanzańskiego lagera o nazwie Kilimandżaro. Umieją robić piwo – to pewnie pamiątka po Niemcach, którzy kolonizowali Tanzanię przed pierwszą wojną światową. Ciepły wieczór, rozmowa, czas szybko płynął. Wróciliśmy na miejsce noclegu. Ksiądz Daniel już wcześniej proponował nam, że może odprawić dla nas prywatną mszę świętą. Wtedy jednak postanowiliśmy wstać przed 7 rano, żeby posłuchać jak pięknie śpiewają afrykańscy klerycy. Teraz jednak, gdy ponowił propozycję, szybko ją przyjęliśmy, bo zbliżała się godzina 2:30. Zaplanowaliśmy mszę (a tak naprawdę tylko ks. Daniel, Asia i ja) na 10 rano.

Miało być szczegółowo, a będzie krótko, bo zmęczenie i późna pora. Wyruszyliśmy w podróż, której celem był ślub i wesele Stefana i Marii Miki Kossey z plemienia Masajów w Tanzanii. Tak długo byliśmy w podróży, że trzeba o niej wspomnieć chociaż kilka zdań.
Podróż do celu naszej podróży – parafii w której misjonarzem są: ksiądz Kazimierz, ksiądz Adrian, ksiądz Marek i ksiądz Maksymilian – trwała ponad dwie doby. Zapakowani byliśmy na maksa. Każdy z nas miał dwie wielkie walizki i bagaż podręczny. Asia miała pod pachą poduszkę (sprawdzony patent z podróży na Sycylię). Czarna, puchata poducha sprawiała wrażenie czegoś bardzo miękkiego i przytulnego. Nie trzeba było za długo czekać (pierwsza przesiadka na lotnisku w Kopenhadze), aż poduszka wymsknie się Asi z rąk. No i mięciusia podusia huknęła o podłogę, jakby były w niej kamienie zamiast puchu. Trudno było powstrzymać się  od śmiechu na widok min współpasażerów samolotu.
Ale znacie przecież Asię 🙂
No i mnie też 🙂
Bo ja z kolei zaliczyłam wtopę najpierw wsiadając do samolotu lecącego z Gdańska do Kopenhagi (pierwsza przesiadka). Kiedy już na dobre usadowiłam się na siedzeniu przed odlotem, zjawiła się przede mną stewardessa z moim szczepionkowym paszportem w ręce. Był wsadzony między kartki paszportu i wypadł. No co? każdemu może się przydarzyć. No tak! Ale to jeszcze nie koniec! Pierwszy lot nie był szczególnie długi. Szczęśliwie dolecieliśmy do Addis Abeby. Niestety, Aśka ze Stefanem dokuczali mi, bo zostawiłam w samolocie naszą jedyną kanapkę i czasopismo, w którym były naprawdę świetne artykuły. Mieliśmy się nim wymieniać, żeby podróż nam się nie dłużyła. Kanapka i czasopismo – też mi problem? Ale… nie śmiej się dziadku z czyjegoś wypadku…
Drugi lot z Kopenhagi to Addis Abeby (Ethiopian Airlines) był najdłuższy, trwał 9 godzin plus 1 godzina zmiany czasu. Okazało się, że samolot nie był wypełniony. Kupując bilety wybraliśmy wszyscy miejsca przy oknie, więc siedzieliśmy w rządku jeden za drugim. Obok Stefana siedziała Etiopka z synkiem. Przy Asi nikt nie siedział, przy mnie również, więc zastanawiałyśmy się, czy dosiądą się do nas jakieś osoby na postoju technicznym w Wiedniu. Los okazał się dla nas bardzo łaskawy. Każda z nas miała do dyspozycji 3 miejsca. Spało się cudownie. Wylądowaliśmy. Znowu niedługa przerwa i kolejny lot ze stolicy Etiopii Addis Abeby do Dar es Salaam. Lot trzecim samolotem był krótki. Po wylądowaniu sprawdzają paszporty ze szczepionkami. Szczególnie interesowała ich żółta febra. Uff… dobrze że miałam ten paszport. Załatwienie wiz nie było trudne. Trochę trzeba było się wyspowiadać do kogo konkretnie jedziemy i po co, ale sympatyczna obsługa, po skasowaniu od każdego 50 dolców, przepuściła nas przez granicę. Hurra!!! Już był w ogródku już witał się z gąską…
Przed nami ostatnia kontrola bagażu. Maria z kierowcą Czekają na nas od kilku godzin. “Proszę pokazać, co macie w bagażach. Celnik otworzył jeden z bagażu, wyśpiewaliśmy mu wszystko: z czym jedziemy, że do Tanzanii, że do Masajów, że do księdza z prezentami dla masajskich dzieci… Uśmiechnął się i powiedział, że nie musimy pokazywać mu kolejnych pięciu walizek. Zadowoleni, że tak szybko przyszliśmy kontrolę celną łapiemy za walizki i zmierzamy do szklanych drzwi wolności. Niestety nie zdążyliśmy. Przechwytuje nas celniczka: “Nie, nie, proszę pokazać wszystkie walizki”. Stefan drży, bo w jednej z walizek ma drona, którego nie wolno przewozić przez granicę, ale nie pamięta do której walizki go zapakował. Otwieramy na chybił trafił drugą walizkę. Stefan modli się, żeby nie było w niej drona, bo tego nie wolno przewozić (STEFAN: bez przesady z tym modleniem 😀 ). Nie ma drona. Są zwykłe zabawki, na co celniczka bierze jedną do ręki i mówi, że musimy zapłacić cło. Na naszych twarzach przerażenie, wszystkie pięć walizek wypełnione są po brzegi prezentami dla Masajów.
No i znowu zaczęło się tłumaczenie że w głąb Tanzanii, że do księdza na misję, że prezenty dla Masajów i najważniejsze, że pozbierane od przyjaciół, od rodziny, i że nie są nowe. Nie było łatwo, ale w końcu dotarło i zostawili nas w spokoju. Celnik, który chciał nas od razu chciał przepuścić  podsumował, że dobrzy z nas ludzie. Wychodzimy w końcu przez szklaną szybę z naszymi walizkami. Maria i kierowca czekają. I nagle, gdy szklane drzwi bezpowrotnie zamknęły się za nami, Stefan pyta się gdzie jest jego bagaż podręczny? Został. Stefan miał już chyba tylko Marię w głowie 🙂
Bagaż się znalazł, ale kosztowało go to 10 dolców. (STEFAN: no i tak naprawdę dopiero tutaj się modliłem, bo w podręcznym był mój paszport, reszta dokumentów i parę tysięcy $, więc ta 10, to jak za darmo 😀 )
A jednak nie będzie krótko.
Teraz kładę się spać, jutro będę kontynuować.